Armoede neemt over de hele wereld gestaag af. Er was een opleving in de corona jaren, maar op dit moment neemt het aantal mensen dat in armoede leeft, weer af. Best raar. Zeker in de westerse wereld zijn er vaak voldoende middelen beschikbaar, maar ze worden oneerlijk verdeeld. Het lukt ons als maatschappij maar niet om armoede de wereld uit te helpen. Een bijzonder hardnekkig probleem dus. Logisch, want armoede is een wicked problem, een complex probleem.
Alana Boltwood heeft geprobeerd om dit complexe probleem in kaart te brengen in Toronto, Canada. Ze heeft dit gedaan door middel van Group Model Building samen met The Yonge Street Mission, een liefdadigheidsinstelling in Toronto. Er zijn vijf workshops georganiseerd, elk met ongeveer zes deelnemers van verschillende organisaties die iets met armoede bestrijding te maken hadden. Samen hebben ze meer dan 550 elementen gevonden en meer dan 1100 relaties!
Het doel van haar onderzoek was niet om het armoede probleem in kaart te brengen, maar om te kijken of het samen maken van zo’n causaal systeemdiagram kon helpen bij het nemen van beslissingen. Dit waren haar conclusies uit deze casus.
Conclusies
- Samen een causaal model maken bevordert ‘sensemaking‘ (het snappen van dingen). Deelnemers die samen een causale diagram ontwikkelen krijgen meer kennis over het complexe systeem. Dit doen ze door hun expertise over het systeem te delen, te onderbouwen en samen te voegen met de expertise van anderen. De opgedane kennis in de vorm van een causaal diagram kan overgedragen worden aan toekomstige lezers die meer willen weten over het systeem.
- Een causaal diagram kan, samen met andere systeemontwerp methodes, gebruikt worden om nieuwe, aangepaste of aanvullende interventies te vinden die het wicked probleem kunnen verminderen.
- In deze casus is er een succesvolle combinatie van technieken gevonden om gefundeerde keuzes te maken uit verschillende interventies. Zo gebruikte men het causale diagram om systeemeffecten op te sporen. Ook is er gebruik gemaakt van een scoresysteem om interventies op verschillende eigenschappen, inclusief de systeemeffecten, te scoren. Interventies konden op deze manier vergeleken worden.
Wat is nieuw?
Zoals gezegd, was deze case-study bedoeld om te kijken of het samen maken van causale modellen zinvol was. Gelukkig was dat ook zo. Natuurlijk geen wereldschokkende bevinding. Andere auteurs hadden dat ook al gedaan. Wat redelijk nieuw is, is dat ze de standaard notaties in causale diagrammen heeft aangepast om beter overzicht te kunnen houden.
Wat echt nieuwe is, in deze context dan, is het scoren van interventies, inclusief hun systematische effecten. Daar ga ik goed induiken om te gebruiken bij de volgende module die ik ga maken. (Veranderen in Complexe Pedagogische Systemen. Niet klaar voor eind volgende jaar, vrees ik). Wat pas echt interessant zou zijn is om te kijken in hoeverre de goede scorende interventies ook daadwerkelijk succesvol zijn.
Lees hier het hele artikel: Making and using large models of complex systems: The Poverty Reduction Model
Meer weten over complexiteit en armoede? Kijk dan eens naar deze blog over het herkennen van armoede. Of kijk hier voor een van onze andere artikelen over armoede.
Wil je weten wat het verschil is tussen een wicked problem en een ‘gewoon’ probleem? Lees dan deze blog over puzzels, problemen en zooitjes.
Nieuwsgierig waarom complexiteit een onderwerp is voor pedagogen? Kijk dan naar de blog over pedagogiek en complexiteit.
Het systeemdiagram is gemaakt in Kumu, een gratis tool. Kijk hier voor meer informatie over Kumu
